Eric de Koster vertelt over zijn beleving van de oorlog.

Als achtjarige heb ik het uitbreken van de oorlog bewust meegemaakt als bewoner van de Duinlaan. Tegenover garage Engel stond luchtafweergeschut, maar er werd geen enkel Duits toestel mee geraakt helaas. Het bombarderen van Schiphol hoorden wij thuis door het gedreun van de inslaande bommen.Het onderwijs in Bennebroek kon gewoon doorgaan. Ik zat toen op de Openbare lagereschool aan de Schoollaan. Een ouderwets schoolgebouw met geblindeerde ramen.

Na de capitulatie trokken de Duitsers de grens over en kwamen daarna snel in Bennebroek. Enkele jaren later moesten de joden met een gele ster lopen om daarna al snel naar concentratiekampen te worden afgevoerd. Zo overkwam het ook twee lagereschooljongens die wij nooit meer hebben teruggezien.

Thuis konden wij stiekum naar Radio Oranje Luisteren dankzij een electriciteitsaansluiting door v.d. Capellen.

Erik de Koster rechts onderaan wacht op de intocht van de Canadezen.

Ook maakten wij regelmatig luchtgevechten tussen de Duitsers en de geallieerden mee, wat voor ons erg angstig was. De geallieerden voerden tevens regelmatig bombardementen uit op de Vogelenzangse spoorbrug om het spoorverkeer te ontregelen. Wij als kleine jongens zagen die bommen uit de vliegtuigen vallen. Een dag daarna gingen wij dan met mijn vriendjes bomscherven zoeken.

 Om de zoveel tijd werd er door de geallieerden kleine krantjes uitgestrooid (De Vliegende Hollander), die we dan gingen verzamelen. Van de Duitsers mocht dat niet, maar daar trokken wij ons niets van aan, zodat wij ze na gelezen te hebben op de hoogte waren van de oorlogshandelingen, die door de Duitsers zelf niet al te geloofwaardig in de kranten werd weergegeven. Ook hun aanplakbiljetten getuigden daarvan met de tekst: "Duitsland wint op alle fronten".

's Winters konden wij alleen nog maar hout stoken om onze kamer te verwarmen en op potkacheltjes het eten te bereiden.Mijn vader had van de rentmeester van freule Willink in haar bos een boom gekocht, die wij zelf moesten kappen en in stukken zagen. Zij woonde op een klein wit kasteeltje op de plaats waar nu het "Huis te Bennebroek"is gebouwd. Het aanmaakhout zochten mijn moeder en ik dikwijls achter de gereformeerde kerk en op een avond waren wij zo getuige van het afschieten van de eerste V-1 bom op Engeland vanaf de V-1 baan in de Bekslaan te Vogelenzang.

's Nachts lag ik anstig te luisteren naar de overvliegende geallieerde vliegtuigen, die in grote formaties overkwamen op weg naar Duitsland om daar de steden te bombarderen. De Duitsers probeerden met zoeklichten die vliegtuigen in het vizier te krijgen en ze dan omlaag te halen. Er werd door de geallieerden veel zilverenstrookjes van 1 bij 10 cm uitgestrooid, teneide het zoeken te verhinderen. Deze strookjes verzamelden mijn vrienden en ik dan weer overdag.

Het eten was op de bon en dan nog onvoldoende. Zo gingen wij in augustus naar de Haarlemmermeer om achter de dorsmachines aren te verzamelen om thuis het koren te verzamelen en er brood van te bakken. Bovendien konden wij gebruikmaken van de gaarkeukens om daar het eten in een meegebrachte pan te verzamelen. Uit de suikerbieten wist mijn moeder suiker te halen.

Veel vriendjes hadden een vliegtuigboekje om de overvliegende vliegtuigen op naam te herkennen.

Op een gegeven moment wilden de Duitsers de beschikking hebben over het psychiatrisch ziekenhuis Vogelenzang en toen mosten de patiënten vervoerd worden naar Ermelo.

Aangezien de Duitsers arbeidskrachten nodig hadden, moesten zich veel jongeren zich aanmelden voor de Arbeidsdienst, wat veelal werd gesaboteerd. Daarom werden er razzia's gehouden en dat gebeurde ook in Bennebroek. Zo werden velen opgesloten in garage Engel, maar daar wisten velen uit te vluchten  via de achterzijde waar zich toen het bollenveld van Van Lierop bevond. Thuis zagen wij zo velen via de greppel achter ons huis vluchten.

Inmiddels was ik middelbaar scholier geworden in Haarlem waar ik evenals veel andere leerlingen per rolschaats via de Rijksstraatweg heen ging en 's winters ging dat per schaats.

Tegen het einde van de oorlog werd de V-1 baan opgeblazen waar wij niet over werden geïnformeerd. De scherven vlogen ons om de oren. als de dag van gisteren herinner ik me nog het uitwerpen van voedselpakketten waaruit soms de boter op de daken afdroop. Eindelijk werd ons land bevrijd en kon het herstel beginnen en nam het dagelijkse leven weer zijn normale gang.

Erik de Koster

klik hier op: Oorlogsherinneringen  of op Home om terug te keren!